Konstanty Puzyna, pierwszy kierownik literacki Teatru Dramatycznego powiedział, że jego teatr ma być „antywerystyczny, środowiskowy, intelektualny, polityczny”. Takie również miały być plakaty promujące spektakle tego teatru (szczególny nacisk kładziono na ich „intelektualność”). Jak pisała Małgorzata Dziewulska, „intelektualny należało wówczas rozumieć jako intencję ożywienia funkcji poznawczych teatru, także w odniesieniu do kulturalnej i politycznej aktualności”. Słowo „teatr” można by tu swobodnie zastąpić słowem „plakat”, który jak wirus zaraża myślą, wprowadza niepokój, buduje napięcie.

Jan Młodożeniec, Indyk, 1960

Waldemar Świerzy, Po upadku, 1965

Robert Czerniawski, Śmierć i dziewczyna, 2009